साहित्य/रचना

एई महारानी, तिमीलाई पहिलोपटक देखेको दिन, म त ट्वाल्ल हेरेको हेर्यै भएँ, तिम्रो नजरमा म परिन नपरेर के भो? म त लवमा थिएँ मलाई दुनियाँको के मतलब? भित्रैदेखि मेरो बेचैन थ्यो मन तिमीलाई हेरिरहुँ लाग्थ्यो तर मनभित्रको ज्वाला न हो कति दिन टिक्थ्यो र? तिम्रो अनुहारको रङ्ग उडेको देख्दा आफ्नै मनमा खडेरी लाग्न थाल्यो सपनामा बर्वराउन थालेँ म त लवमा थिएँ दुनियाँको के मतलब? न...

तिमीहरुले नै राेपेकाे बृषबृक्ष माैलाउदै छ संस्कृति र नैतिकता नै धुजा धुजा पार्याै अनि मनपरीतन्त्र झांगिदै छ आफ्नाे मुख सम्हाल्न सकेनाै तिमीहरुले अहिले जनताकाे मुख थुन्न अगाडि बढेर तिमीहरु अाफै बहुलाउँदै छौ। अनुशासन सिकाउने आफै अनुशासनमा बस्नु छैन बाेल्न र गर्न के हुदैन भन्ने थाहा नहुनेले अरुलाई सिकाउनु पर्दैन तिमी आफै सहि बाटाे हिड तिम्रै सिकाे गर्ने छन् तिमी जति गिर्दै जान्छाै समाजले धिक्कार्दै जानेछ। तिमीले हिजाे जे सिकायाै आज...

मेरो दाजु मलाई पातलो सम्झना छ, हल्का भोक लागेको थियो म रुन लागेँ मेरो आवाज अर्को कोठामा नपुग्दै कोही आयो, कोक्रो हल्लायो मैले रुन छोडिन। कोक्रो रोकियो, कसैले हेर्यो मलाई बोकेर अर्को कोठामा लग्यो आमाको काखमा राख्दै भन्यो "यो भोकाई के आमा" आमाको दूध खादै गरेकी म र आमा मात्र चिनेकी मैले त्यो दिन तिमीलाई चिनेँ। नाता थाहा भएन मतलब पनि थिएन तर त्यो अनुहार...

रंगीचङ्गी सयपत्री र मखमली अनि गाेदावरीकाे सट्टामा प्लास्टिकका निरस फूलहरु बाेकेर तिहार नआईदिए हुन्थ्याे स-साना पटाका, झिरझिरे अनि मैनबत्ति र दियाेकाे उज्यालाेकाे सट्टामा बम,बारुद र आतशबाजीहरु नपड्किदिए हुन्थ्यो दुध दही घ्यु र मही बिर्सेर ह्विस्की, ब्रान्डी र वाईन नआईदिए हुन्थ्यो आधुनिकताको नाममा भड्किलो फ़ेशन नलाईदिए हुन्थ्यो। तिमीले भैली खेलेकाे दक्षिणाले किनिदिएकाे सानाे काईँयाे र फूलबुट्टे रुमाल अनि मैले देउसी खेलेर जम्मा गरेकाे खुत्रुके जस्तै...

लेख्नै परेपछि हात किन कमाउने? बाेल्नै परेपछि किन डराउने? बेथितिको बिरुद्ध जहाँ पायाे त्यहि लेखिन्छ भ्रष्टहरुकाे बिरुद्धमा मुख किन सम्हाल्ने? तथानाम बाेलिन्छ अब दोबाटोमा झ्याँकाे नझारी छाडिन्न। तैँले हिजाे मिठाे सपना बाँडेर फँसाईस् मिलेको समाज भाँडेर फँसाईस् तेराे चुरीफुरी नि देखियाे , जनतालाई भेँडा सम्झिईस् राज्यकाे ढुकुटीमा लडिबुडी खेली रित्तो बनाईस् पख् तेराे झ्याँकाे नझारी छाडिन्न। कत्राे कमाई छ र तेराे ? देश बिदेश शयर गर्छस् सयाैँ सिपाहीको घेराभित्र पनि झन् असुरक्षित तैँले जनताकाे रगत...

खुरापातको खिचडी अपराधीकै घरमा पाक्छ नानीदेखि ला´काे बानी कस्ले छोड्न सक्छ? जङ्गलको फिरन्ते बाँदर बस्ती छिरेपछि बाँकी के नै राख्छ? मान्छेकाे रगत चुसेकाे बाघ कहिल्यै शान्त बस्छ? अपराध र मारकाटमा रमाईलाे मान्छ रगतकाे हाेली खेल्दा बिजय उत्सव ठान्छ सेवक बन्नेछ भन्ने आशमा बस्ती छिर्न के दिए थे बस्ती डढेलो लगाएर आगाे ताप्छ बिराेधीहरुलाई तह लगाउन बिषालु नङ्ग्राले घाँटी निचाेर्छ मान्छेकाे रगत चुसेकाे बाघ कहिल्यै शान्त बस्छ? अरुको स्वर्णिम स्वपनामा काेकाेहाेलाे...

सन् २००२ तिरको कुरा हो, भारतको मुम्बईमा बि.कम.को परीक्षा दिएर बसेको थिएँ। मेरो सामान्य परिवार घरको जेठो म भन्दा मुनि दुई भाइ र बहिनी। बाबाको मात्र कमाई भाइहरू र बहिनीको शिक्षा दीक्षामा पर्याप्त थिएन त्यसमाथि मेरो उच्च शिक्षाको चाहना मेरो मात्रै थिएन मेरो बाबाको चाहना अझ धेरै थियो किनकी...

बा! हजुरले लगाएको भूईँ काफल काली जुरेलीले खाइरहँदा पनि एक शब्द हा.. नभनेर त्यसमै रमाउने हजुर साउनको झरी नभनी रोपेको कोदो माथिबाट तपतप चुहिने तुषारो पर्ने बेलामा एक गिलास थाप् त चिसो हट्छ भन्दै क्वार्र खन्याएको त्यही कोदोको रक्सी। आमा ! अचेल ती बाघजुंगे फूल्दै होलान् कि ? तिमीले कोदोको पिठोमा मोलेर बनाएको मर्चा आजभोलि बदनाम बनिसक्यो रे त्यो रक्सी तल्लाघरे उजेलीले...

एउटा व्यक्ति अनि एउटा भोटलाई एउटा कुर्सी अनि एउटा पदलाई लुछाचुँडी गर्ने पार्टीहरू खै देशको लागि के गर्यौ ? भ्रष्टाचारलाई निर्मूल पार्ने भ्रष्टाचारीहरू स्वार्थको लागि रगतको होली खेल्ने क्रान्तिकारीहरू खै जनताको लागि के गर्यौ ? हेर्नुसम्म रमिता हेर्यौ आफ्नै आङका वस्त्र फेर्यौ  ! चप्पल लगाउन नसक्ने साइकल चढ्न सामर्थ्य नहुने छाना भिंmगटीले छाउन नसक्ने सन्ततिलाई कापी किताब किन्न नसक्नेले विदेशमा छोरा पढायौ पजेरोमा श्रीमती डुलायौ रगतले महल रङ्ग्यायौ खै...

दुःखमा नि ठिक्क पार्छस् सुखमा नि साथमा हुन्छस् आँशु बग्दा अझ धेरै बगाउन साथ दिन्छस्... लुकाउलास् भन्दै मनपेट खोलेँ सबै सामु छर्लङ्ग ओकल्छस् तेरो त जातै दही च्युरे किनकी तँ त तीन पाने पो होस् त... मायामा धोका खाँदा तेरै शरणमा मायाले साथ दिदा तेरै माहोलमा बिदेशको भिसा लाग्यो तैलाई खोज्दै चोक चोकमा दसैँमा घर छुट्टी आयो झोलामा सुटुक्क तेरै रापमा तेरो त जातै दही...